Jeden z największych mędrców świata powiedział znamienne słowa „ludzkość to żywe ciała i puste dusze” a, już sobie przypomniałem. To ja tak powiedziałem.

Każda chwila życia przeciętnego człowieka, to oczekiwanie na coś. Dziewczynka jest mała, ale już marzy żeby być kobietą i móc się przebierać i malować jak mama, dorasta i marzy o seksie który podglądała przez dziurkę od klucza w sypialni rodziców, później gdy ma sex marzy o związku i dzieciach, „zapomina” wziąść tabletki i ma dzieci, przy czym ciagle marzy o tym co będzie gdy podrosną, gdy urosną marzy o wnukach. Gdy te podrosną marzy co będzie gdy staną się dorośli. Nagle przychodzi śmierć, przerażenie ze trzeba odejść, i nagła konkluzja – co ja tutaj robię? o co tu chodzi? nagle, po 75 latach spania budzi się, i uświadamia sobie że spała. Ale nie na długo – zaraz zaczyna marzyc co będzie po drugiej stronie. Kotły, czy może przez wieczność brzdąkanie na harfie?

I co z tego wynika?

Ano to, że tu i teraz Cię nie ma. Zawsze o czymś myślisz co ma być. Przed wczasami czujesz podekscytowanie, ale gdy już jesteś na wczasach, nie cieszysz się nimi, nie jestes tu i teraz, tylko już wyobrażasz sobie coś co będzie po wczasach. Czy Ty jesteś na wczasach? nie, tam jest tylko Twoje ciało. Ty prawdziwy jesteś ciągle w wyobraźni. Niby coś kombinujesz, coś tam planujesz, a to wszystko jest nic niewarte bo wczasy mijają to raz, a dwa – plany prawie zawsze nie wypalają, bo życie ma zawsze inne zdanie niż my.

Zaobserwuj siebie, i dostrzeżesz to okropieństwo. Ciebie tu nie ma. Jesteś w wyobraźni, gdzie wyobrażasz sobie to, do czego zostałeś przyuczony. Może to być świat piekielny, gdzie palisz się w ogniu – wyobrażasz sobie jak życie i inni ludzie Cię upokarzali, albo niebiański – wyobrażasz sobie miłe rzeczy. I owszem, świat niebiański jest znacznie lepszy od piekielnego, ale tak naprawdę się nie różnią wcale – łączy je to, że nie istnieją tak naprawdę. Sa iluzją w której tkwisz. Jedyna prawdziwa rzeczywistość jest tu i teraz. Poczuj teraz swoje ciało, bądź tylko i wyłączne w teraźniejszości – spróbuj, to nie jest łatwe na początku. Ale nagle odkryjesz że istnieją dwa światy.

Jeden to świat wyobrażeń, a drugi to świat realny. Świat wyobrażeń to piekło, gdzie jest wszystko to czego pragniesz, i czego się boisz. Świat realny jest światem tu i teraz. Oznacza to, że tu i teraz czujesz swoje ciało, i jesteś świadomy tego co się dzieje, a nie bujasz w oblokach. Gdy czujesz że ogarnia Cię lęk, nienawiść, złość, wyjdź ze świata wyobraźni, poczuj swoje ciało, stań się świadomy zapachów, dotyku, dźwięku. Niech istnieje tylko to co jest realne, a nagle wszystkie zmory przestaną istnieć.

Możesz całe życie szukać szczęścia, ale ngdy go nie znajdziesz. Nie dlatego ze ono nie istnieje, ale dlatego że jesteś Panem Hilarym, co zgubił okulary (a ma je na nosie) niebo jest tu i teraz. Ale załóżmy że znajdujesz szczęście – i jak sie nim będziesz cieszyć, skoro nigdy tu i teraz nie czułeś szczęścia? będziesz je mieć, i będziesz znowu marzyć o czymś innym. Bez sensu. Zatrzymaj się, nie szukaj – wszystko już tu i teraz jest. To czego Ci trzeba, to coś wyrzucić, czego masz za dużo.

Oczywiście wyobraźnia i funkcje pamięciowe są nam potrzebne do życia. Ale nie w takim stopniu w jakim to czynimy.

Załóżmy dla zabawy, że umierasz i skarżysz Bogu że sobie nie pożyleś – no jasne że nie pożyleś. Każdą wolną chwilę spędzaleś na marzeniach co też będzie w przyszłości. Za 5 minut, za godzinę, miesiąc, rok. I tak minęło Ci życie, przeciekło przez palce jak piasek. Dlatego właśnie Jezus, Budda, Zaratustra i Ja uważamy Cię drogi czytelniku, za żywego trupa.

Pozdrawiam słonecznie.