Wróćmy do dnia wczorajszego, w którym chmury przesłoniły słońce, moje miauczące i gryzące mnie jak byłem niegrzeczny słoneczko. Kocica nie żyje, i jak każda tego typu sytuacja, wykorzystałem ją do maksimum obserwując i zapisując wszelkie moje myśli, emocje i skojarzenia chcąc wydobyć z nich naukę o sobie, o tym kim jestem. Bo mimo spędzenia prawie 31 lat kompletnie nie wiem nadal kim naprawdę jestem. Marek? Polak? To tylko etykietki, i te nic mi nie mówią. By poznać trzeba obserwować, badać, zapisywać i analizować. Ale przejdźmy do rzeczy.

Kot umarł. Było to dla mnie ciosem. Dla każdego by było, prawie każdego. Przed jej uśpieniem i po nim dusiło mnie w gardle, jednak tłumiłem się przed okazaniem uczuć, mężczyzna ma nosić spodnie i tak trzeba się zachowywać, na twardo. Po wszystkim, już u siebie w domu, będąc bezpiecznym, bez spojrzeń innych, oglądając jej zdjęcia rozpłakałem się. Doskonale wiem że stłumiona emocja chowa się w podświadomości, i jak lis w kurniku potrafi porządnie narozrabiać. Trzeba się wypłakać, pozwolić by emocje żalu, zranienia, strachu i gniewu rozładowały się, znalazły ujście. Po tym poczułem się zmęczony ale i odprężony. Później nie czułem już nic na ten temat, i zauważyłem jak z uporem maniaka część mnie próbuje cierpieć, martwić się. Przyjrzałem się temu dokładniej – działa tu przeświadczenie że człowiek dobry musi płakać po śmierci swojego zwierzaka, martwić się, a gdy nie czuje negatywnych odczuć – jest zły, jest psychopatą, nieczułym wieprzem bez uczuć wyższych. I właśnie ta część mnie próbowała cierpieć. Znowu inna część mojej osobowości powiedziała, chociaż nie bez trudu, że stało się, trudno, życie toczy się dalej i mówiąc słowami Jezusa – niech umarli grzebią umarłych.

Szczerze mówiąc żal po śmierci kogoś nam bliskiego jest niezwykle egoistyczny. Czemu nie płaczę że miliardy zwierząt codziennie umierają z różnych względów na całym świecie? Moja kicia miała ze mną i rodzicami dobrze(od kilku lat mieszkam na swoim, a kicia była z rodzicami), miała jedzenie, spanie do oporu, brak jakichkolwiek zagrożeń zewnętrznych, zawsze głaskana, rozpieszczona, hołubiona przez wszystkich. Miała koci raj na ziemi. Inne koty tyle szczęścia nie mają – po pełnym strachu, bólu i głodu życiu kończą w szczękach psa czy też rozszarpane przez inne mruczusie w walkę o dominację w blokowej piwnicy. O zgonie w konwulsjach i pisku bólu po zatruciu się trutkami czy też zakoażonym pożywieniem nie wspomnę. A kochane myszki? Wiecie jak mruczusie się z myszką rozprawiają? To nie jest szybka śmierć. Kot rani ją, bawi się jej umieraniem. Pozwala jej uciekać po czym znowu rani. Czemu nie jest mi żal i nie szlocham nad losem miliardów skatowanych myszek? Sami widzicie – chodzi nie wcale o dobroć dla zwierzaka, ale o to że przyzwyczailiśmy się do niego. Podobny żal odczuwamy gdy stracimy jakiś ukochany przedmiot. I zwierzę, i człowiek, i przedmiot – stymulatory naszych umysłów i emocji. Tracimy coś co nas stymulowało, pobudzało i nagle nam to zabierają, to oczywiste że wtedy cierpimy. Ale nie jest to żadna szlachetność, a jedynie egoizm. A jeśli jest to egoizm, bez sensu jest trzymanie w sobie tego. Trzeba wypłakać się, i iść dalej, coraz wyżej. Umarli już nas nie dotyczą w żaden sposób.

Oto umierają w tej chwili dzieci w Afryce z głodu, bo ich tatusiowie i dziadkowie przehandlowali pomoc żywnościową z zachodu na kałasznikowy. Czemu nie płaczę z ich powodu, a płaczę z powodu kocurki która żyła w ciepełku, i w spokojny bezbolesny sposób odeszła trzymana przez osobę której ufała i z którą się czula bezpiecznie? Czy utrzymywanie w sobie cierpienia i smutku ma jakikolwiek sens? Czy jest sens zmarnotrawić życie na rozpamietywanie zmarłych? Co to im da? A co da nam, oprócz tego że zabierze nam własne życie? I oto leżąc w szpitalu, wiedząc że za chwilę odejdziemy, robimy rachunek sumienia i do czego dochodzimy? Że zamiast żyć martwiliśmy się zmarłymi kotkami, pieskami, krewnymi. Żyć nie pożyliśmy, a teraz umrzemy i będziemy tęsknili za życiem, materią i emocjami w świecie bardo, dlatego jak najszybciej znowu się inkarnujemy na ziemi. I tak w kółko – żyjemy i marzymy o śmierci która ma nam dać rzekomo ukojenie. Umieramy i tęsknimy za życiem. I to jest wielki błąd – żyjemy po to by żyć. Powtórzę – niech umarli grzebią swoich umarłych. Kogo jak kogo ale Jezusa możecie posluchać. Mnie też przy okazji.

W artykule w którym w chwytający za serce sposób piszę o znalezieniu kici gdy umrę – wzruszające, pokazuje w jakiś sposób moją romantyczność która wcale nie była udawana, pisałem to szczerze w tamtym momencie – ale nie ma w tym ani za grosz prawdy gdy teraz o tym myślę. Przypomniałem sobie śmierć dziadków których bardzo kochałem, dziadka który wył i błagał mnie w Konstancinie by go zabić bo nie wytrzyma bólu, no i co? Ano nic – zapomniałem o tym. Pamiętam dziadka, ale bez emocji zupełnie. Może gdybym wszedł bardzo głęboko w pamięć, odnalazlbym w dzieciństwie emocje wiążące się z dziadkami, i może nawet rozczulił się. Tylko po co? No właśnie. Ale po co szukać tak daleko? Kilka lat temu, pewna Pani mnie tak załatwiła że pół roku miałem depresję na skraju samobójstwa z rozpaczy. Chciałem ją zabić, a później siebie, i nie były to mrzonki, ja się do tego przygotowałem. Pomińmy dlaczego tego nie zrobiłem a zastanówmy się nad tym, co czuję teraz – śmiech. Widząc tą Panią ogarnia mnie śmiech. To co sprawiało że wiłem sie w rozpaczy i upokorzeniu, teraz mnie śmieszy. Śmieszy mnie moja reakcja, jej gierki, jej nadzieje na uzyskanie szczęścia kosztem innych i to co z tego wynikło. A wynika zawsze z takich sytacji tylko nieszczęście, mimo że pozornie na początku wszystko sie układa wspaniale.Śmieję się z moich mrzonek, falszywych nadziei i tego jak sam w beznadziejnej sytuacji się oszukiwałem.

Skoro po paru latach, (nie ukrywam że poddałem sie terapii sam na sobie) moja pamięć się rozładowuje emocjonalnie, to zakładając że dożyję 80tki (co jest bardzo możliwe biorąc pod uwagę ze pochodzę z długowiecznej rodziny i że wcześniej coś mnie nie rozjedzie) to przed śmiercią ja już nawet nie będę mgliście pamiętał tego co się teraz dzieje. Pomijam już fakt śmieszności szukania kogoś po śmierci – nie ma tak. Tam są wszystkie emanacje kiedykolwiek istniejących istot, więc nie ma szukania – wszystko po prostu jest, jeśli będzie potrzebne dla duszy i doświadczenia zanim znowu się inkarnuje. Chciałbym jednak podkreślic ważną rzecz – dla mnie pamięć szybko traci emocjonalny ładunek ponieważ wszystkie negatywne wspomnienia czyszczę, przebaczam, życzę dobrze. Jeśli ktoś ma bardzo niską samoocenę, a takich ludzi jest bardzo wiele, każdą najmniejszą nawet urazę przechowują w sobie, i nie pozwalają sobie by ją zapomnieć. Pochłania to gigantyczne ilości energii, i sprowadza chorobę na tego człowieka. Chorobę albo nieszczęścia. Gdy zaczynają przebaczać by pozbyć się tego gówna z siebie, nic to nie daje bo sami się uważąją za zero i te wspomnienia jak ktoś 20 lat wcześniej ich zwyzywał są dla nich jakby potwierdzeniem że są kimś ważnym (!) dlatego polecam moje artykuly na ten temat – zanim zacznie się wybaczać, najpierw trzeba się zacząć chociaż troszkę doceniać, szanować. Inaczej proces wybaczania i odciążania wspomnień negatywnych nie ma najmniejszych szans powodzenia.

Warto wspomnieć o jeszcze jednej, bardzo ważnej sprawie. Zwierzęta domowe z którymi żyjemy, które kochamy – nadajemy im zdolności których one nie mają. W swoim umyśle wierzymy że są jak ludzie, nadajemy im indywidualność bo bardzo tego pragniemy. Jednak tak nie jest. Niemało jest przypadków że emerytka mająca swojego ukochanego mruczusia którego traktowała jak swoje dziecko, jadł ją po jej śmierci mimo że miał swoje rozsypane kocie jedzenie. Ja sam wielokrotnie łapałem się na myśli, że moja kicia tak naprawdę mnie rozumie, że tak naprawdę tylko udaje cymbała gdy do niej mówię. Jednak prawda jest taka, że zwierzę jest zwierzęciem, i wiem że ta prawda nie dojdzie nigdy do naiwnych umysłów nasiąkniętych pięknymi książkami jak np moja ulubiona, Dr dolittle, a o filmach nie ma co wspominać, bo co drugi jest o gadających rybach czy owadach. Tą prawdę poznają też w ostatnich chwilach swojego życia ludzie chcący nakarmić dzikie duże zwierzęta, np niedzwiedzia który wcale nie jest łakomym na miodek misiaczkiem marzącym o drapaniu po brzuszku, a dzikim i agresywnym z głodu zwierzęciem, podobnie jak tygrys który nie jest słodkim tygrysiem i kiciusiem, a próba gry z nim w łapki kończy się natychmiastowym zjedzeniem nieszczęśnika który nie czyta moich artykułów.

Zdjęcie jest zrobione z miejsce gdzie Hania lubiła leżeć i patrzeć na świat.