Nie da się ukryć, że większość naszych zachowań i pragnień nie wypływa z naszych prawdziwych potrzeb, a jest nam to wmówione jako modne, trendy, nowoczesne. To że z każdej strony jesteśmy bombardowani sugestiami, to rzecz która nigdy się nie zmieni; trzeba się z tym pogodzić, zaakceptować fakt że są ludzie, którzy chcą wzbudzać w nas pragnienia posiadania pewnych produktów, przedmiotów, ciuchów czy stylów życia, a także niechęci wobec kogoś, czegoś (najchętniej jest to używane w celach politycznych). System kija i marchewki działa niezawodnie; masz coś nowego, jesteś nowoczesny, fajny. Odczuwasz przyjemność. Głosujesz na PIS, na Kaczora? jesteś ciemny, głupi; uruchamia się mechanizm kary, czujesz się gorszy, mniej trendy. Lubisz PO, Donka? czujesz dumę na widok Pawlaka? jesteś modny, nowoczesny, światowy; jesteś obywatelem świata. Uruchamia się mechanizm nagrody, odczuwasz przyjemność. Tak właśnie jesteśmy od dzieciństwa tresowani. Rozwój osobisty, duchowy, to przejęcie kontroli nad mechanizmem nagrody i kary, co oczywiście nie podoba się tym, którzy Twoim mechanizmem zarządzają. Nie można Tobą manipulować, wzbudzać wyrzutów sumienia gdy nie robisz tego co chcą, czy zadowolenia gdy robisz to czego pragną. Odzyskujesz kontrolę nad statkiem, nieuchronnie więc pojawia się wrzask zatroskanych autorytetów. Po co Ci wolność, daj ją nam – mówią. My lepiej od Ciebie zadecydujemy o Twoim życiu, przekonują. Te lepiej oznacza przeważnie drenaż finansowy, wysyłanie na wojny w ich interesach, sprawianie byś kogoś nienawidził czy polubił. W ich dłoniach stajesz się przedmiotem, niczym więcej.

Pogodzenie się z istniejącym stanem rzeczy, nie oznacza jednak akceptacji. Wolność człowieka, jego godność i siła, bazuje tylko i wyłącznie na tym z jakiego kompasu w życiu korzysta. Jeśli busolą człowieka stają się agencje reklamowe, firmy marketingowe, to jego życie z całą pewnością straci coś niezwykle ważnego, pięknego.  Wszelkiej maści firmy reklamowe, siły polityczne, podejrzanego autoramentu agitatorzy oraz chętni na władzę i pieniądze Twoim kosztem, chcą byś przyjął ich sposób życia, myślenia; chcą żebyś kupował u nich idee i przedmioty. Żebyś je kupował, musisz mieć przekonanie że one Ci coś dadzą, zbliżą do ideału który je reklamuje, np. znanego sportowca czy pięknej piosenkarki. Podziwiam piękno i kunszt wokalny piosenkarki; ale to nie oznacza że taka Pani ma być moim życiowym autorytetem, gdyż często w sensie mądrości, nie rezprezentuje kompletnie nic poza firmą którą reklamuje. Rozróżniajmy to że ktoś jest uroczy, piękny, charyzmatyczny; te cechy nie mają nic wspólnego z mądrością. W tym pewnie momencie brzydcy i grubi krzykną – masz rację Marku! oczywiście że mam rację; ale i wy nie macie monopolu na mądrość. Jaka to mądrość, jak tłusty, zwiotczały brzuch kołysze się przy każdym kroku? jaka to mądrość gdy robicie ze swoich ciał śmietnik, a ze swoich umysłów wiejski dół kloaczny?

Mądrość kryje się w ciszy. Przyodziana jest skromnie, a jej ulubionym zapachem jest morska bryza. Mądrość to fala, odwieczne pulsowanie i falowanie, przypływ i odpływ. Jeśli pragniesz jej posmakować, musisz znaleźć się w krystalicznej, górskiej i czystej powietrza rześkości.

Cóż to oznacza? mądrość pojawia się tylko w ciszy. A co jest w Twojej głowie? tłum biegnących Afroamerykaninów uciekających przed jednym białym. Dlaczego uciekacie, pyta się wędrowiec. Przecież was jest trzystu, a napastnik tylko jeden? a bo to wiadomo komu da w mordę? odpowiada Afroamerykanin. W Twojej głowie jest rozpacz, chaos, depresja i gniew; przeplatana momentami podniecenia, fałszywej radości. Tego nie ma w świecie, to tylko Twoje myśli. Są one tak głośne, tak wrzaskliwe że nie usłyszysz głosu mądrości. Tylko mały piesek głośno szczeka; duży od razu odgryzie Ci nogę. Kto głośny, ten słaby. Kto mnie nie czyta, ten głupi.

Gdy się wyciszysz, coś poczujesz. Może nie od razu, wizja czy odczucie może być mgliste, mętne; z czasem powinno się wyklarować. Gdy tak się stanie, gdy poddasz swój umysł duchowym ćwiczeniom, staniesz przed dwoma ścieżkami, będziesz miał wybór; pierwszy to wszystko czym Cię żywiono za Twojego być może już niebawem starego życia. Wszelkie idee, religijne dogmaty, społeczne przekonania, tysiące sugestii reklamowych (najlepszy proszek do prania to… najlepszy antyperspirant to.. już nigdy nie będzie Ci śmierdziało z pach! najlepszy środek na biegunkę to… już nigdy nie wypróżnisz się w spodnie!) a także silne sugestie autorytetów.; rodziców, silniejszych osób, ludzi z tzw. charyzmą (najczęściej są to osobowości wampiryczne).

Drugi wybór, to Twoja ścieżka, Twoja prawda. Dostałeś ją w genach, aurze, polu energetycznym… nie wiem jak to nazwać. Ale wiem że każdy ma swoją ścieżkę i cel w życiu. Spełniając go, doświadczasz satysfakcji i radości, nawet gdy nie osiągasz sukcesu. Cóż jednak z tego że nie masz dużego auta, nowego sprzętu muzycznego? masz satysfakcję – to coś czego nie ma żaden z najbogatszych ludzi świata. Męczy ich i kaleczy ciągłe nienasycone pragnienie, a Ty wszedłeś szczebel wyżej. Oczywiście, oni takimi jak Tobą gardzą; nie masz jachtu, nie liczysz się w ich grach. Tylko co z tej pogardy, skoro Ty masz, a im się wydaje że coś mają? to czy coś mają, okaże się w ostatnich chwilach życia. Pieniądze zostawia sie walczącej o nie rodzinie, nienasycone pragnienie i chciwość zabiera ze sobą; Ty zabierzesz zadowolenie, spełnienie. Przypomina mi to pewien fragment „Rozmów przy stole”, gdzie Hitler wyśmiewa się z joginów siedzących pod drzewem. Spójrzmy jednak pod koniec wojny na ten wrak trzęsącego się człowieka, strzęp który ledwo przypominał człowieka, niedoszłego zdobywcę świata Hitlera; i spójrzmy nadal na jogina zatopionego w rozkoszy, błogości medytacji. Teraz widać lepiej, jaśniej? no właśnie.

Jeśli żyjesz nie swoimi celami, będziesz nieszczęśliwy. Nie zmieni tego żaden nowy, hitowy produkt, żadna nowa religia czy markowe przedmioty.

Gdy patrzę na współczesnych ludzi, widzę jaką grę prowadzi z nimi świat, jak ich zwodzi, i w końcu niszczy. A szczęście i wszystko co najlepsze, jest w nich; nie trzeba tego nigdzie szukać. Miliony nieszczęśliwych ludzi, którym wmówiono że nowe przedmioty czy wizje dadzą im spełnienie; nie dadzą. To tylko zewnętrzne stymulanty, działają chwilę. Skarb kryje się w środku, jednak by go odkryć, trzeba opuścić chociażby na chwilę życiowy, głośny i hałaśliwy bazar. To na początku boli, cisza jest straszna. Jesteśmy przyzwyczajeni do hałasu, eksplozji bodźców która pochłania nasze zmysły. Jednak to w ciszy kryje się spełnienie.

Możesz mi zadać teraz pytanie; skoro tak piszę, czy znalazłem swój cel? nie wiem. Podejrzewam że jest nim pisanie; w każdej chwili myślę o pisaniu, układam nowe słowa, często śni mi się pisanie. Dzień bez pisania sprawia że czuję niespełnienie, a samo pisanie chociaż nie jest łatwą sprawą, daje mi poczucie zadowolenia. Kilka godzin dziennie masakruje oczy i palce, a potem czyjeś zdziwienie że mam odruch wymiotny jak muszę z kimś pisać. Nie liczy się efekt w postaci komentarzy – i owszem, uznanie jest miłe, przyjemne. Pieniądze też nie są bez znaczenia, i te się pojawiają dzięki moim najzacieklejszym czytelnikom. Nie dadzą mi zginąć, to także sprawia mi dziką satysfakcję. Ale najważniejsze jest samo pisanie. Siedzę na skórzanym fotelu, w tle leci jakaś muzyka (przeważnie „wolna”), przy mocnej nie mogę się skupić, i słowa same pojawiają mi się w głowie. Nie wiem skąd pochodzą, po prostu je przepisuję. Nie muszę się już wysilać, to przychodzi automatycznie. Oczywiście, mam też marzenia; chciałbym być znanym pisarzem motywacyjnym, a moją wyobraźnię nierzadko nawiedzają wizje kolejnych książek, i zaczytanych czytelników, którzy zmieniają swoje życie pod ich wpływem. Chciałbym też zarabiać dobre pieniądze na tym co lubię robić. Gdybym miał stałe źródło dochodów, byłbym niezależny; i to jest piękne. Mógłbym obrzucać gównem tych, którzy na to zasługują, nie musiałbym jak nasi dziennikarze pisać pod czyjeś dyktando. Może teraz tego nie widać, ale jestem jak dzikie zwierzę, drzemią we mnie spore pokłady agresji. Chcę być agresywny, wściekły i rozszalały. Chcę tworzyć, niszczyć i być autorytetem. Można być albo uległym, albo dominować; wiele ludzi nie wie po co żyć, jaki życie ma sens? ja też tego nie wiem, ale wiem gdzie na pewno tego sensu się nie znajdzie. Może się mylę, niewykluczone i całkiem możliwe, ale nikt nikomu w życiu gwarancji nieomylności nie jest w stanie dać.

Jeśli ludzie mają słuchać innych, niech słuchają mnie. Mam im do przekazania wiele miłych rzeczy, wiele wspaniałych pomysłów. Fajnie by było mieć wzajemną grupę wsparcia, a każda grupa musi mieć swojego lidera, zbójeckiego herszta. I ja właśnie takim liderem jestem; chcę się dzielić tym co mam, i widzę że jest pewna liczna ludzi którym to odpowiada. Ludzie muszą mieć lidera, kogoś kto mądrze doradza, kieruje, wskazuje kierunek. Jestem duchowym GPS em zasilanym słodyczami których jeść mi nie wolno, lepiej gryźć marchewkę, jak królik. Dobrze jest mieć takie wsparcie, i warto dodać że w sprawach duchowych, życiowych. Na reszcie się nie znam. Można powiedzieć; a skąd on zna się na życiu? nie znam się, lata siedzenia w zamknięciu sprawiły że mam mniej doświadczenia niż moi czytelnicy. Ale nie to się liczy, a znajomość własnego ego. Moje ego jest takie same jak Twoje, a ja umiem je dobrze obserwować. Ukoronowaniem tego twierdzenia, są częste wyrazy wdzieczności od czytelników; skąd wiedziałem? pytają się gdy okazało się, że znowu miałem rację. Otóż nie wiedziałem. Ego jest schematyczne do bólu, zawsze takie samo. Opisuje je kilka prostych stałych. To wszystko! ot i cały guru, głupszy od czytelnika. Nigdy nie ukrywałem że jestem mniej inteligentny od moich czytelników; ale to nie ma nic do rzeczy, inteligentni ludzie popełniają wielkie błędy, także cierpią. Inteligencja to nie wszystko, czegoś zabrakło. I tę brakującą lukę, wypełni Państwa uniżony sługa – amalgamatem mądrości. Niestety, przed wypełnieniem muszę borować ubytek duchowy, co może boleć. Czasem będzie także potrzebne usunięcie nerwu, albo ekstrakcja. Liczę sobie co łaska, ale minimum jak dentysta.

Trudno nawet wyrazić, ile dobra zyskałem dzięki pisaniu. Nie zliczę tego. To właśnie tak działa; dajesz coś od siebie, inni chętnie też Ci coś dają. W mojej sytuacji, upokarzająca choroba, brak pracy i pieniędzy, praktycznie żyje mi się całkiem nieźle. Zgrzeszyłbym jeśli bym narzekał. Życie mi się ułożyło. Coraz bardziej uświadamiam sobie, że jestem pod jakimś kloszem ochronnym. Gdy opanowuje mnie gorszy nastrój, nie pozwalam by mnie opanował, bo to ja rządzę myślami, a nie one mną; sięgam pamięcią do niektórych momentów mojego życia gdzie było źle, i widzę jak wszystko się układało. Ze zdziwieniem odkrywam coraz to nowe fragmenty wspomnień, gdzie ludzie mi pomagali, wtedy kiedy było trzeba. Myślę o tym ze wzruszeniem. To jakby zrywać zasłonę z oczu, dawniej byłem ślepy, niewidomy; w srodku lęki, obawy, kompleksy, na zewnątrz zupełnie coś innego. Jedna rzecz to mieć kompleksy; mam je. Druga sprawa to mieć świadomość, że są one nieprawdziwe, złudne. Zaczynam wychodzić poza swoją osobowość, przestaję jakby tak mocno się z nią identyfikować, i przyznam Państwu że jest to wspaniała, cudowna i wyzwalająca chwila. Próbowałem w życiu narkotyków, alkoholu, delikatną dawkę przemocy i triumfu płynącego z zemsty na wrogu, sporo sexu – ale to wszystko nie śmie nawet musnąć tego cudownego stanu ducha. Jak ktoś powiedział, prawdziwe życie zaczyna się po trafieniu szóstki w lotka, ale to nieprawda; co Ci z pieniędzy, jak nadal będziesz mieć swoje lęki, obawy, gniew zazdrość i nienawiść? prawdziwe życie zaczyna się po posmakowaniu przebudzenia duchowego. Dopiero muskam ten stan, to zaledwie gra wstępna z Boską rzeczywistością; na razie delikatnie się całujemy, a Państwa uniżony sługa szykuje się do posmakowanie głębi ust i duszy swej kochanki. Wcześniej czy później dojdzie do pettingu; i, o mój Boże! do pełnego stosunku płciowego.

Jestem jak duchowy ojciec, do którego każdy mój czytelnik może przyjść, zwierzyć się, liczyć na dobrą, ciepłą poradę. Nie potępiam, nie krytykuję, bo i sam popełniam błędy. Myślę że u podstaw mojego pisania, leży pragnienie nauczania. Tylko to się liczy. Jakbym siedział w więzieniu w izolatce, też bym pisał. Liczy się sam akt tworzenia, Boski akt.

Igraszki z czytelnikami, to w pewien sposób perwersyjny seks. Ja ejakuluję słowa mądrości, te zapadają w umysł czytelnika, po czym wydają po jakimś czasie plon. Zapładniam czytelników, i pragnę dodać że nie jest to seks bez zobowiązań, a stosunek płciowy wypływający z głębokiej miłości. Jestem sprawcą wielu duchowych ciąż, ojcem wielu idei i dobra; ale alimentów nie płacę, uchylam się jak przystało na prawdziwego mężczyznę. Prezerwatywy także nie zakładam. Lubię codzienne randki z czytelnikami. Po prostu jestem niepoprawnym romantykiem…

Ależ monolog; siedzę w domu na lekach przeciwbólowych; lepiej nie pytajcie jakich. Dobrych. Narkoman! wrzasną opozycjoniści. Nie macie racji; stosuję metodę NIA, polegającą na trzymaniu cieciorki w otwartej ranie. Ból jest okropny. Przedwczoraj gdy byłem na spacerze z Fionią, coś ją podnieciło i uderzyła centralnie w cieciorkę; mam świadka na to, że na ułamek sekundy straciłem przytomność z bólu. Ocknąłem się siedząc na chodniku. Ból jak z piekła rodem. Nie mogę spać (ranka jest na łydce, więc przewrócenie się w nocy na bok momentalnie mnie budzi) niestety mogę nadal jeść… dziś ból był nie do wytrzymania, więc wziąłem małe co nieco. Mądry! wrzasną wierni czytelnicy. Dziękuję, nie zaprzeczam, ale i nie potwierdzam z wrodzonej skromności.

Na basen chodzę nieco rzadzej. Boję się że widząc codziennie plaster, wyrzucą mnie z niego. W poniedziałem spotkałem fajną dziewczynę, szczupła, wysoka, ależ ona pływała wspaniale… miała okularki, więc gdy się mijaliśmy na torach, podtapiałem się; brzuch wciągnięty na maksa, mięśnie napięte. Bardzo fajna dziewczyna, taka kochana i sympatyczna. Chciałbym jej udzielić duchowych nauk, za darmo. Tylko czy doceni moją hojność? chodzę za to na siłownię. Trzy razy w tygodniu realizuję protokół Ockhama, a te cudo wziąłem z 4 – godzinnego ciałą Pana Ferrissa. Jedna seria na wykończenie mięśnia, koniec kropka. Lecę splitem; poniedziałek pieszczę się z barkami i tricepsami, w środę komplementuję biceps i przytulam się z kapturami. A w piątek? to co w poniedziałek. W międzyczasie jem więcej niż trzeba, by podniecone mięśnie miały możliwość rosnąć. Plan jest taki, by zwiększyły mi się łapy bo klatę mam w porzo. Jak osiągnę swój cel, jadę z redukcją wagi. Nóżki zostawiam w spokoju, albowiem kolana strzykają, trzeszczą i strzelają. Oczywiście drodzy Państwo, nie zapominam o brzuchu i mięśniach grzbietu. Niestety, pojawił się znowu problem z IBS.

Ostatnie dwa razy na siłownii, po prostu z niej uciekałem. Znowu atak. A już myślałem że może minęło. Najgorsze że w takiej chwili muszę mieć sprawny samochód, a ten mój czerwony samiec alfa, z warsztatu do warsztatu; najpierw miał reperowaną elektrykę, puszczał akumulator. Naciągnęli mnie na wymianę akumulatora, jeszcze dobrego, i w końcu po którymś z rzędu holowaniu gdy padł, zostawili go na dwa tygodnie; no i wywalili alarm, teraz ma działać. Wcześniej też miał działać. Nagła upływność prądu, zrobi Ci większą niespodziankę, niż zdradliwa kobieta. Potem pierwsza jazda, i hamulec ręczny nie działa. Koło gorące jak diabli, ja sporo od domu, w ustach czułem już smak obiadu który nieopatrznie zjadłem godzinę wcześniej. Na piechotę nie dojdę, już czuję zimny pot na plecach, więc jakoś powoli dojechałem. Udało się naprawić, ale następnym razem już mnie taki sympatyczny mechanik (inny niż od akumulatora) uprzedził że będzie bardzo konkretna wymiana. Tłumacząc na polski, kosztowna. I tak sobie dzisiaj zadzwoniłem do taty, i plus minus wspominaliśmy co już było w tym aucie wymieniane. Auto kupione okazyjnie, a dołożyłem do niego drugie tyle. Jakbym miał te pieniądze które w niego włożyłem na początku, kupiłbym zadbanego, dwa lata młodszego i nie 900 tkę a 1100. Wszystko co okazyjnie, w jakiś dziwny sposób wysysa z człowieka pieniądze i wszelką radość życia. No ale sytuacja była dramatyczna, musiałem mieć jakieś wozidło. Albo auto, albo powrót do leków psychotropowych. Cała istota choroby którą mam (ale chętnie oddam) polega na powstaniu w umyśle lęku. Z czasem lęk przed bólem brzucha przeradza się w panikę, histerię, łącznie z towarzyszącymi temu nieprzyjemnościami. Sprawy te podobno w pięć minut leczył twórca NLP, Bandler. Znam te zasady, ale nie wychodziło mi ich stosowanie samemu. Nie wiem dlaczego, być może coś źle robię. Kiedyś na forum Grzesiaka (lider polskiego NLP) poznałem faceta, który latami siedział w tym kręgu a ma tę samą chorobę co ja. Po cichu wyznał mi, że nie pomogła mu żadna technika NLP. Przyznać się oficjalnie do tego nie mógł, zajechali by go inni że coś źle robi. Jednocześnie w sieci są trenerzy tej sztuki, którzy leczą właśnie z tej choroby, tzn. z jej objawów psychicznych; umysł zamiast wpadać w silną panikę, relaksuje się. Ale oczywiście taka terapia kosztuje, a z tego co pisał jeden z coachów, widzę że wie o co w tym wszystkim chodzi.

Kurwa, jak to jest że pracuję po sześć, osiem godzin dziennie od lat, i nie stać mnie na normalny, kilkuletni samochód, np. punciaka? no nic, czas kruszy kamień. Cały czas robię inwestycje, w końcu musi coś ruszyć. Miałem pieniądze, wydałem na książkę. Jest strona, powstało bardzo fajne forum zrobione przez Sebę, i co? komentarz dziennie, czasem kilka dni żadnego. Tymczasem meil zapchany, komentarze są. Dlaczego ludzie nie chcą pisać na forum? przecież wiadomo że silne, znane forum, to przepustka dla mnie do możliwości wpuszczenia reklam, i zarobku. Czy gdzieś popełniłem błąd? jeśli tak, to jaki?

No cóż, mogę dobrze pisać, ale widocznie jestem bardzo kiepskim sprzedawcą. No nic, działamy dalej. Jutro kolejna odsłona mojego pomysłu, będziem walić aż dojdziem w łonie sukcesu 🙂