Pieprzona strefa komfortu. Moja pięta achillesowa, jeśli chodzi o wizualizację i kreację. Kiedy byłem młodzieńcem, dorabiałem sprzedając buty u wujka na bazarze. Już wtedy wstępnie wizualizowałem fiata punto, korzystając z książek Murphy,ego. Raz w liceum jechałem takim (1.2, 75KM) z kolegą, i strasznie mi się spodobał. Poziom jazdy odbiegał drastycznie od trabanta (1.1, 40KM) którym jeździłem z tatą. Zapłonąłem szczerym, prawdziwym pożądaniem. Wizualizowałem i afirmowałem ok. rok czasu, aż tata podjął niespodziewaną decyzję – kupujemy nowe auto. Wybór padł na czerwone uno „dziewięćsetkę”, z salonu. Oczywiście trabanta dostałem od taty w prezencie, byłem w siódmym niebie. Dwa stuwatowe głośniki z tyłu (sam piłowałem na nie dziury) radiomagnetofon, „sportowe” świece briska i na wieki niechaj będzie przeklęty, „sportowy” filtr powietrza za, uwaga, denerwuję się pisząc te słowa – trzysta pieprzonych złotych. Do dziś czuję bolesne ukłucie w sercu, gdy wspominam ten jeden z najgłupszych moich wydatków. Uwaga! uno po miesiącu ukradli (w jedną, głuchą noc zniknęło ich kilka) a za kasę z ubezpieczenia tata kupił matiza po gradobiciu, w promocji. Był bardzo zadowolony z tego posunięcia, matiz jest niezniszczalny jeśli porównać go do fiata. No i proszę – złodzieje zadowoleni, tata zadowolony, biznes się kręci i wszyscy happy, jak w raju.

Inny świat

Mniejsza z tym. Chciałem punto, miałem trabanta. Teraz wiem że punto mieć nie mogłem, ponieważ wykraczał poza to co znałem i akceptowałem. To był dla mnie inny, wielki świat. Posiadanie takiego samochodu, było dla mojej obarczonej silnym poczuciem winy podświadomości niemożliwe. Z punto zrobił się więc trabant, którego akceptowałem. To był mój świat, moje możliwości. Wierzyłem że nie mogę mieć więcej, ponieważ ledwo przeszedłem szkołę, nie zdałem matury, a gdzie nie spojrzeć – same klęski życiowe. Nieudacznik jeżdżący lepszym autem niż osiedlowi dresiarze? czułbym się strasznie.

Tak było ze wszystkim. Jeśli coś chciałem, to dostawałem – ale znacznie mniej i dużo gorszej jakości. Jeśli udawało mi się dostać coś czego naprawdę pragnąłem, miałem z tym same problemy. To jak z kolejnym autem po trabancie – kupiłem od ojca kolegi z liceum którego znałem wiele lat, fiata sienę. Tenże Pan, stary komuch i członek SLD, sprzedał mi oczywiście samochód z przekręconym licznikiem (na 99%) i zjechanym sprzęgłem. Ciągał łódkę na mazury, więc w efekcie po kilku latach nastąpiła awaria silnika, i musiałem auto sprzedać za tysiąc złotych z hakiem handlarzowi. Po zapłaceniu pieniędzy ojcu kolegi (17300 bodajże) kolega już się do mnie nie odezwał. Logiczne – wiedzieli że mnie oszukali, więc nie chcieli mieć ze mną kontaktu. W sumie to dziwna sprawa – za takie grosze tracić kolegę? jak odbieraliśmy auto z komisu gdzie stało, ojciec kolegi mówił że skrzypiące sprzęgło trzeba nasmarować. I wstydziłem się zapytać, że skoro to takie proste to czemu sam tego nie zrobił? w ogóle to było dziwne – zwracał się do mnie z trudem hamowaną pogardą, podkreślał że jego syn studiuje, samochodu do sprzedaży nie umył chociaż o to prosiłem (mieli podwórko, szlauf a ja mieszkałem w bloku). Jak zadzwoniłem z pytaniem o jakiś szczegół techniczny, zwymyślał mnie – podejrzewam że czuł się upokorzony. To była wielka szycha, a w tamtym okresie miał wiele spraw sądowych. Jak twierdził jego syn – za niewinność. Oczywiście po dojściu do władzy odpowiednich ludzi, wrócił do dobrych firm i spadł na cztery łapy. Drugi powód pogardy, to oczywiście rozmowy między mną a Piotrkiem, jego synem – mój ojciec miał znacznie lepsze wykształcenie niż komuch (inżynier uczony u przedwojennych nauczycieli, kontra mechanik samochodowy z robionymi naprędce studiami ekonomicznymi) większe możliwości zarabiania pieniędzy (nadzorował duże Warszawskie inwestycje) ale po pierwsze nigdy nie wziął w łapę (a mógłby, i to dużo) a po drugie nigdy nie zapisał się do partii. Uważał że to byłaby hańba, skoro naszą rodzinę komuniści bardzo źle traktowali, a kilka osób przejechało się na białe niedźwiedzie. Ten Pan natomiast nie miał takich wątpliwości, i używał życia – za co nikt nie ma do niego winy, możliwe że sam bym tak zrobił dla mieszkania, czy talonu na samochód. Podejrzewam że syn mu coś o naszych rozmowach napomknął, i z tego zrodziła się własnie taka a nie inna reakcja. Może zagrały także inne rzeczy, trudno mi powiedzieć. Co najciekawsze, mój tata zmienił zdanie – teraz uważa że mógłby wstąpić do partii, tylko rzygać by mu się chciało przy śpiewaniu piosenek o Leninie. Stare, brzuchate chłopy, i śpiewają śmieszne piosenki. Po prostu pewne typy osobowości (a ja mam jak tata) tak mają – nie umieją udawać w takich sytuacjach. Ciężko śpiewać piękne piosenki o kimś, kto zarzynał naszych rodaków. Niby wiadomo że to na niby, ale mimo wszystko jakiś niesmak pozostaje. To nie jest żadna zaleta, to raczej koszmarna wada. Chcielibyśmy to umieć, ale nie umiemy. W zamian za to mamy niską stopę życia, ale i dumę że można było przejść przez życie, i się nie zbiesić za parę groszy. Tym którzy to zrobili, zostaje pogarda dla takich „frajerów”, co nie biorą i się nie szmacą za pieniądze. A także złość, nerwy i stresy, bo w środowisku drapieżników wszyscy się ze sobą gryzą. O szacunku otoczenia nie wspominam, bo te osoby nie znają takiego pojęcia.

Dałem du.. zaliczkę

Spytacie pewnie dlaczego go kupiłem? z dwóch powodów. Pierwszy to ten, że nawet nie proszony o to, dałem trzy tysiące zaliczki. Po tym facet mnie zwymyślał przez telefon i milczał – wiedział że i tak się odezwę. To był pierwszy błąd, jak dasz pieniądze, już po Tobie. Podkreślam – nie prosili mnie o zaliczkę, bo nawet oni myśleli że nie będę taki głupi. No cóż, mylili się – sam z własnej woli im ją dałem. Ufałem w stu procentach, ponieważ tego kolegę dobrze znałem. Razem imprezowaliśmy, wielokrotnie u siebie bywaliśmy, znaliśmy swoich znajomych. Nie podejrzewałem oszustwa – i kolega jak sądzę jest nie do końca winny. Ojciec tyran, to wystarczy. Kazał mu zerwać ze mną kontakt, i po sprawie.

Drugi powód jest prozaiczny i stary jak świat. Byłem napalony na te auto tak strasznie, że tłumiłem w sobie wszystkie odruchy ostrożności. Teraz gdy odczułbym jakikolwiek ton pogardy tego człowieka, natychmiast bym zrezygnował z kupna tego auta – ale to teraz, gdy jestem dziesięć lat mądrzejszy. Powinienem go zabrać do mechanika, gdzie zbiłby cenę – przede wszystkim by powiedział, że sprzęgło jest do roboty. Olałem wszystko, a wizja była jedna – mieć ładne auto z mocnym silnikiem (1.6, 103KM) elektrycznymi szybami, wspomaganiem – wtedy był to dla mnie luksus, miałem korbki a kierownicą kręciło się z dużym trudem. Pragnienie zaślepiło mnie zupełnie. Później miałem z tym autem kilka naprawdę poważnych problemów – samo auto wiele się nie psuło (do czasu) ale z nim związane były życiowe porażki. W niedzielę (od razu po kupnie) chciałem jechać do mojej kochanej śp. babci, pochwalić się autem. Podjechałem pod urząd, by wyczytać z tablicy godziny kiedy można w poniedziałek przyjść. Nie było takiej informacji, a miałem presję – najwcześniej kiedy można musiałem być w pracy. Zadzwoniłem dzwonkiem by się dopytać, wyszedł ochroniarz z przekrwionymi oczami, i zanim cokolwiek powiedziałem – zaczął mi ubliżać. Zamurowało mnie. Używał najokropniejszych możliwych słów, i jeszcze położył łapę na pistolecie – odszedłem bez słowa. Był chyba naćpany, może pijany. Później pojechałem na wolumen po radio CD, o którym zawsze marzyłem, oczywiście sprzedali mi bubel – grało, ale na każdym wyboju ulicznym była przerwa w muzyce, czyli praktycznie non stop. Później mi się włamali do auta, wyrwali całą deskę rozdzielczą ale polegli na bolcu w skrzyni biegów (dostałem kasę z ubezpieczenia, ale co przeżyłem to moje). I takich zdarzeń było kilkanaście, wszystkie jedna po drugiej.

Dlaczego?

Przekroczyłem swoją strefę komfortu. Zawsze tak jest. Jak już coś masz z czym nie czujesz się dobrze, problemy same zwalają się na głowę. Czułem że nie zasługuję na taki samochód, że jestem z biedy zrodzony i w biedzie mam zgnić. Czułem dumę z posiadania tego auta, a wierzyłem że duma jest zła i grzeszna – na efekty takich skrajnych emocji, nie trzeba długo czekać. Trabant, maluch – to były dla mnie realne możliwości. Wszystko co wyżej, budziło poczucie że coś jest nie tak. Ponad rok temu, ważąc 101kg postawiłem sobie cel – chcę ważyć 78kg. I robiłem wszystko co się da w tym celu, a mój rekord życiowy to 83,5kg. Teraz gdy ćwiczę na siłę i masę, 87kg. Postawiłem sobie cel, i znowu go nie osiągnąłem.

Strefę komfortu radzi się polepszać afirmacjami, wizualizacjami, Zeland promuje slajdy (czyli wizualizację statyczną) inni guru rozmowy z podświadomością, duszą itd. To oczywiście działa, ale trwa często latami. Myślę że autorzy piszący o zasadach pozytywnego myślenia, traktują po macoszemu ten temat, a jest bardzo ważny – jedynie Zeland w Transerfingu dość dobrze wytłumaczył ten fenomen, nazywając go ważności i siłami równoważącymi. No cóż – sądzę że wymyśliłem świetny sposób na obejście tych blokad.

Oszukaj strefę komfortu

To czego pragnę, to hyundai I30 1,6 benzyna o wartości ok. 35 tysięcy (używany, dwu – trzyletni). Ciężko mi z tą wizją – postawię go pod blokiem w Warszawie, a jak mi go ukradną? porysują? ośmieszą mnie? za co kupię benzynę, ubezpieczenie, za co naprawy? po prostu przekroczyłem granicę strefy komfortu – którą mam ustawioną na autach typu seicento (które teraz posiadam) no, może punto I generacji. I oczywiście nic z tego. Więc od wczoraj robię coś nowego – wyobrażam sobie nowego mercedesa S600 od brabusa, albo nowe ferrari. Na osiedlu stoją lanosy, pandy i punta, a ja parkuję błyszczącego mercedesa na rodem ze zgniłej ameryki, alfonskich alumach. Czarne szyby, rejestracja „wariat”, z boku naklejki „rusz auto a cię zajebiemy cwelu”. I parkuję je wśród wozidełek. Matko Boska Częstochowska! jestem cały spocony w trakcie tej wizji. Chcę mieć mały, cichy domek w lesie i niedaleko morza? walić to! pałac, sto pokoi, dwieście służących. Własne helikoptery i mięśniaki do ochrony mojego dobytku. Chcesz schudnąć 15kg? wyznacz cel na 30kg. Chcesz mieć 5 – 7kg dodatkowych mięśni? wizualizuj potwora.

Będziesz tym wszystkim tak oszołomiony, że zejście na Twój prawdziwy cel przywitasz westchnieniem ulgi. I o to właśnie chodzi. Skoro wizualizuję I30, to jak znam życie dostanę starego accenta. Jeśli wizualizuję S600, to być może dostanę I30. Warto tę metodę przetestować. Ja proponuję wydrukować z sieci zdjęcia luksusowych aut i pałacu, nakleić na kawałek dykty (później powycinać) i ustawić obok komputera, czy gdzie przebywasz najczęściej. Najlepiej niech stoi obok mojego, oczywiście poniżej ołtarzyka.