Lubię chodzić boso po ziemi. Przyjemnie jest czuć trawę która muska stopy, ziemię która delikatnie je masuje i ociera, uciekające robaczki od podobno nieistniejącej „wielkiej stopy”. Nie tylko wielkiej wobec braci mniejszych, ale i doskonale wypielęgnowanej, po pełnym pedicure. Kiedy umrę i nie będziecie mogli zidentyfikować zwłok, spójrzcie na moje stopy. „Po stopach go poznacie” – to o mnie. Spacerowałem krokiem tanecznym w slipach, więc słońce któremu się lubieżnie oddawałem, leniwie pieściło moje ciało. Było bardzo miło, a magię chwili psuły wałęsające się, bezpańskie myśli, które wściekle się kotłując w kipieli emocji, wciągały mnie w swoje gierki. Przykre wspomnienia, wizje skąpych czytelników, myśli kosmate które odciągały mnie od tego co jest, od słońca, ciepła, szumu falujących na wietrze liści – bym przeżywał od nowa, wciąż i wciąż myśli razem z emocjami które niosą. Nie dają mi spokoju, zagłuszają piękny koncert Boskiej ziemi, gitarową orgię ducha.

Wyjść z iluzji

Gdy raz poczujesz, posmakujesz jak smakuje wyjście ze świata myśli do realności, będziesz za nią bardzo tęsknił. Nie jak za dziewczyną, rodzicami czy przyjaciółmi; to inny, piękny rodzaj tęsknoty który przytłacza wszystkie inne. Będziesz też niezrozumiany przez większość ludzi, którzy w ogóle tego stanu nie rozumieją. Dla nich myśli i emocje które odczuwają, które zostały w nich dosłownie zaprogramowane i uwarunkowane, to jedyna istniejąca rzeczywistość; wszystko co wykracza poza ten wzorzec i model świata budzi niezrozumienie, którego pokłosiem jest strach, gniew i często paląca nienawiść. Przypomnę Państwu mój ulubiony, chociaż drastyczny przykład. Mamy trzech ludzi którzy widzą drzewo, zwykłe drzewo. Wydaje się że widzą to samo, więc i reakcja powinna być podobna, identyczna – tak jednak nie jest. Jeśli na coś patrzysz, pierwsze co się dzieje to emocje – magazyn pamięci jest błyskawicznie przeszukiwany, to co widzisz jest kojarzone z czymś co kiedyś przeżyłeś, a Ty czujesz jakąś emocję związaną z tym na co patrzysz. Dopiero później przychodzi intelektualna, logiczna myśl. Ludzie przeważnie kierują się tą właśnie emocją, a nie logicznym faktem.
Ich trzech
A więc mamy trzech ludzi, z których jednemu na drzewie powiesił się ojciec. Chłopiec go znalazł w lasku, wiszącego i cuchnącego zawartością kiszek. Wiał ostry wiatr, siąpił nieprzyjemny, zimny deszcz, niebo było skąpane w brzydkiej szarości. Trzeszczy drzewo, poruszane bujającymi się bezwładnymi zwłokami. Chłopiec woła tatę, ale ten nie reaguje, wpada więc w szok, odrętwienie, gdzie zostaje przez kogoś znaleziony – wpatrujący się godzinami w sinego, wiszącego trupa. Drugi chłopiec, pod drzewem przeżył swą inicjację seksualną. To były niezwykle emocjonujące, wspaniałe chwile. Nauczycielska rosyjskiego, mężatka, kobieta stateczna i bogobojna, rozpuściwszy włosy i czarując swym zapachem, wprawiła w uniesienie chłopca swymi wielkimi, ciepłymi szczęściami. Nie żałowała mu też swej ambrozji, w której wodospadach chętnie pląsał zawstydzony młodzieniec. W trakcie wycieczki do krainy bujnego szczęścia, uczył się słówek które wraz z energicznymi pchnięciami wykrzykiwała rozochocona nauczycielka – profesjonalistka w pracy i poza nią. Trzeci chłopiec nigdy nic nie przeżył ważnego pod drzewem. Ot, drzewo staje się kolejnym elementem dekoracji nudnej, szarej, neoliberalnej rzeczywistości.
Różne emocje
Gdy ci dorośli już mężczyźni spojrzą na drzewo, pierwszy z nich poczuje potworny strach, nienawiść, złość, rozpacz. Ugną się pod nim kolana, zacznie cały drżeć. Wspomnienie, może zamazane, emocjonalnie do niego wróci z całą mocą, z całą siłą. Zaleje go fala silnych, negatywnych emocji. Drugi z meżczyzn poczuje rozkoszne dreszcze na plecach, przyjemność rozlewającą się po całym ciele, drżące z pożądania uda i wspaniały humor. Trzeci mężczyzna spojrzy na drzewo, i nie poczuje nic. Gdyby mu powiedzieć o tych dwóch facetach, z których jeden cierpi a drugi się cieszy, zdziwiłby się – bo jak niby można coś czuć patrząc na drzewo? on patrzy i nic, nic się nie dzieje. Drzewo to drzewo, nieprawdaż? Mamy jedno drzewo, i trzy zupełnie inne reakcje emocjonalne. Pierwszy będzie chciał je ściąć w odruchu nienawiści (zabrało mu ojca, zniszczyło dzieciństwo), drugi chętnie je dotknie, rozmarzony w swych pięknych wspomnieniach, a trzeci się pod nim załatwi, w ogóle o tym nie myśląc.
Tak właśnie wygląda Twój świat. To co kiedyś przeżyłeś, to co Ci wmówiono, stworzyło reakcję na wszystko co istnieje. Twój świat to nie rzeczywistość, a uwarunkowane, wyćwiczone reakcje na nie. Nie widzisz świata, nigdy nie widziałeś; widzisz swoje uwarunkowanie. Przebywasz w świecie który tak naprawdę nie jest Twój, został stworzony przez rodziców, wychowanie, księdza. Twoje myśli nie są Twoje, Twoje reakcje i przekonania także nie są Twoje; są obce, należą do innych ludzi.

W kotle z rolexem

Stąd własnie pochodzi cierpienie, jako motywacja do wyjścia ze sztucznego świata myśli i wyobrażeń, co można nowocześnie nazwać matriksem. Chrześcijaństwo ze znaku jakim jest cierpienie, uczyniło cel życia co jest wielkim, okropnym w skutkach błędem. Zamiast potraktować cierpienie jako informację że coś robimy nie tak, ludzie je czczą a nawet ofiarują Bogu, jakby istocie stwarzającej biliardy przepięknych galaktyk było to do czegoś potrzebne. Dopóki żyjesz w głowie a nie na zewnątrz, musisz cierpieć. Nieważne co masz w głowie, bo i czym w istocie różnią się przekonania? to tylko wzorce, programy działania. Jedni czczą krowę, drudzy ją jedzą, są to tak naprawdę nieistotne różnice; liczy się tylko to, czy żyjesz w wyobrażeniach (ego) czy wychodzisz poza nie, by doświadczyć świata takim jakim został pierwotnie stworzony. Gdy Ci się uda, okaże się że raju nie ma po śmierci, tylko jest tu i teraz, na ziemi. Najzwyczajniej w świecie go nie widzimy, ponieważ patrząc widzimy tylko swoje przekonania, pojęcia i emocje. To piekło a nie życie; oczywiście, są różne rodzaje piekieł. Można smażyć się w siarce będąc w podartych szmatach, albo z drogimi pierścieniami na tłustych paluchach, w najmodniejszym ubraniu, a obok kotła gdzie rzucasz się i wrzeszczysz z bólu stoi nowiutkie ferrari z pięknymi Paniami. Jest piekło albo niebo, ale jest też i czyściec. To bardzo proste sprawy; piekło jest wtedy gdy żyjesz swoimi myślami, tradycją, myślisz i żyjesz tak jak Cię wychowano od dzieciństwa. Wszystko może wydawać się ok, ale to tylko dobre wrażenie; wokół Ciebie jest raj, ale nie widzisz go przez to że widzisz tylko swoje myśli, stany emocjonalne. Gdy na coś spojrzysz, widzisz w istocie swoją starą reakcję na tę rzecz, osobę czy przedmiot. W ograniczone pojęcia ubierasz nieskończoną, niepowtarzalną rzeczywistość.

Oswoić piekło

Piekło można oswoić, przyzwyczaić się do niego. Czyściec często jest znacznie gorszy. Nogami jesteś w kotle, gdzie piekący ból pulsuje przerażeniem, a korpus i głowę masz w pięknym, rajskim miejscu. I nikt nie rozumie przez co przechodzisz, co odczuwasz. Oni także cierpią, często znacznie mocniej niż Ty; naiwnie uważają że większy penis, więcej pieniędzy, więcej gadżetów sprawi że cierpienie minie. Nie minie. Będą chcieli Cię ściągnąć w dół do strasznego miejsca, ponieważ tylko je znają. Niebo jest piękne, jesteś w nim cały. Ci na dole osmaleni bólem i rozpaczą, krzyczą że jesteś egoistą, żałosnym gówniarzem, że nasrałeś we własne gniazdo, porzucasz swój naród, religię, tradycję ojców i dziadów, przeklinają Ciebie i Twoje szczęście. Ale z każdą chwilą słyszysz ich coraz mniej; kontemplowanie błogości, piękna i rozkoszy pochłania Cię coraz bardziej. Nie ma się co o nich martwić, kiedyś i oni znajdą drogę do tego miejsca. Po prostu teraz nie są jeszcze gotowi. I to trzeba zaakceptować, że niektórzy ludzie cierpią i chcą cierpieć, a próba ich przekonania może sprawić tylko tyle, że Cię wyszydzą, pobiją bądź zamordują. Oczywiście w imię Boga i świętej tradycji jak uważają, a tak naprawdę ze strachu że ich przekonania są bujdami, zwykłymi bajkami.

Ludzie doświadczający początkowego przebudzenia to dusze czyśćcowe. Jeśli nią jesteś, życie nie będzie stabilizacją i spokojem. Poznałeś smak raju do którego blokują Ci dostęp. Wiesz gdzie dają darmowe rarytasy, ale rośli Panowie blokują Ci do nich dostęp. Co zrobić? pragnienie bezpieczeństwa ciągnie Cię w dół, pragnienie ducha w górę. A Ty między nimi, jak między młotem a kowadłem.

Udało się

Spacerując zrobiłem to co zawsze, moje od lat ćwiczenia duchowe. Skupiłem się na ciele. Co odczuwam? jaka temperatura, ciśnienie, siła wiatru a może jego brak? jak się czuje brzuch, klatka piersiowa, uda i penis? co czuję w mięśniach, stawach? skupiłem się na tym co realnie istnieje, zamiast na myślach. Wziąłem kilka głębokich oddechów, które przez około siedem, osiem sekund wypuszczałem. Znowu skupiłem się na odprężającym się ciele, na odczuciu przyjemności wywołanym przez ćwiczenie oddechowe i łaskotaniu stóp. Myśli brzydkie kołatały do wrót mojej uwagi, ale kierowany duchową niegrzecznością ich nie wpuszczałem. Gdy myśl pragnie zwrócić na siebie Twoją uwagę, prosi Cię o energię. Masz prawo nie skorzystać, nie oddawać energii która samoistnie sprawi Ci wielką przyjemność. Albo myśli albo błogość, nie ma innej możliwości; energia pójdzie tam gdzie zechcesz, a więc na emocjonowanie się wspomnieniem sprzed iluś lat jak Cię bili, oszukiwali, zdradzali, albo też na doświadczanie tu i teraz. Z myślą nie można walczyć, nie można jej wypychać, zwalczać jej myślą przeciwną; to bez sensu, ponieważ każde odejście od rzeczywistości, realności, skutkuje wzmocnieniem ego. Możesz mieć najszlachetniejsze myśli, ale to zawsze będzie inwestycja w duchowy amber gold. Warto wtedy skupić się na czymś innym, nie uciekać i nie walczyć, skupić gdzieś indziej uwagę. Oczywiście, myśli i tak Cię pochłoną, zwłaszcza na początku praktyki duchowej. To jak fale i początkujący pływak; przegrasz. Ale z czasem, każdym kolejnym treningiem… będziesz coraz lepszy. Kiedyś fala Cię nie zatopi, a Ty będziesz płynąć na niej. To co Cię niszczyło, wyniesie Cię na szczyty ekstazy. Zawsze się okazuje na koniec, że najgorszy wróg będzie najlepszym przyjacielem. Duchowość to oddalenie się od myśli po to, by te nie mając Twojej uwagi (czyli energii), tak osłabły by w ich chaotycznym, szaleńczym korowodzie pojawiła się przerwa. Wtedy właśnie przez tę przerwę, po raz pierwszy w życiu ujrzysz rzeczywistość taką, jaka w istocie jest. Wcześniej widziałeś tylko pojęcia, definicje i myśli. Nie widziałeś prawdy a teraz ją ujrzysz. Prawda wyzwala, ale nie następuje to od razu. Od czasu doświadczenia mistycznego do pełnego jego wykorzystania, może minąć bardzo długi czas, może nawet wiele inkarnacji.

Rzeczywistość

Myśli którym nie poświęcasz swojej uwagi (czyli energii) słabną. Tak więc spacerowałem nadal, skupiając się na ciele i jego doznianiach. Najwidocznie myśli straciły swą krzepę; nagle pojawiła się tak upragniona, tak oczekiwana przerwa w myślach, wyłom w murze który tak długo mnie więził; nade mną przeleciał ptak i natychmiast poczułem co się dzieje. Dźwięk jego skrzydeł stał się niezwykły, rozlegał się z każdego punktu mojej głowy. Moją świadomość wypełniła muzyka drzew, dźwięki tak kojące i rozkoszne, nieznane, tajemnicze; w jednej chwili przeniosłem się z doskonale mi znanego ogrodu, do tajemniczego miejsca na innej planecie. Wszystko było magicznie nowe, tak cudownie błogie, nieznane i mistycznie wręcz upojne. Ogarnęła mnie cudowna błogość, głębokie jak kosmiczne otchłanie radosne zdziwienie.
Wtedy poczułem wielki szacunek do ziemi po której stąpałem. Instynktownie podziękowałem; a za co? jedzenie, noszenie mnie po sobie, wodę… chyba wystarczy? dlaczego mam wychwalać żydowskie wierzenia pustynne, przeniesione na nasz słowiański grunt ogniem i mieczem, skoro prawdziwego dobroczyńcę mam pod stopami? to nie bajkowe postacie ze świętych książek dają Ci jeść, schronienie, opiekę, tylko ziemia. Dlaczego mam dziękować czyimś wymysłom a nie realnej substancji, która naprawdę o mnie dba? Jak myślisz, ile by wytrzymali ci wszyscy śmiesznie poubierani kapłani, mający usta pełne wielkich słów, gdyby ziemia przestała rodzić plon? co by zrobili, jedli te swoje święte książki? to ziemia, słońce, wiatr i woda są tymi siłami, do których mogę odczuwać wdzięczność. One mnie nie potępiają, dają rozkosz złemu i dobremu. Tak samo pieszczą hojnego jak i skąpego mego czytelnika, co mi się nie do końca podoba, ale cóż mogę uczynić? stan bez myśli trwał jakąś sekundę, może nieco krócej. Za chwilę wrócił koszmar, nazywany przez nieświadomych żartownisiów poważnym życiem. Myśli zadudniły na trakcie prowadzącym do piekła, poddałem się ich mocy i sile.

Gdzie jesteś?

Są tylko dwie możliwości; albo żyjesz w świecie swoich myśli, pojęć i wyobrażeń, albo jesteś w rzeczywistości, obmyty prawdą chwili teraźniejszej. Nie ma innej opcji i nigdy nie było. Coraz częściej zapuszczam się w ten dziewiczy, wspaniały rejs, deflorując jego dziewicze zakamarki. Moim kompasem jest wytrwałość, a wiatrem w żaglach pragnienie doświadczenia czegoś, czego świat nie jest w stanie mi dać. Jest jeden test, który powie Ci w którym tak naprawdę świecie żyjesz. Gdy się kładziesz, siadasz, zamknij oczy. Człowiek który nie zna smaku przebudzenia, natychmiast „ujrzy” obraz wyobraźni który wizualizuje miejsce gdzie zamknąłeś oczy. Widzisz kreację wyobraźni, a nie to co istnieje; to co naprawdę istnieje, to w zależności od oświetlenia pokoju kolor pod powiekami. Co więc widzisz? powiedz mi co widzisz, a powiem Ci jak bardzo Twoje życie jest koszmarem.

———

Zapraszam na stronę samczeruno, tylko o sprawach damsko męskich. Zachęcam do zapisywania się na newsletter na jej dole; wystarczy wpisać swój meil w biały prostokąt, by być zawsze na czasie. Zachęcam do ściągnięcia mojej książki „Co z tymi kobietami?” jako darmowego e booka KLIK. Jeśli się spodoba, zawsze można dostać ją w każdej księgarni, na terenie całej Polski.