Przedostatni tydzień, a nawet dwa tygodnie, to nagły napad obżarstwa. Jadłem ciastka, czekoladę… ale już jestem na prostej. Mam te 87, 88 kg (w ciuchu) i trzyma się to cały czas, podjąłem więc decyzję, że będę chodził na basen i siłownię, do tego ta sama ilość spacerów której się prawie codziennie oddawałem, i ograniczam się w jedzeniu, naturlich. Uległem drodzy Państwo czarowi pierogów z kapustą, ugiąłem się przed seksapilem makaronu; a tak przecież nie można. W ponad dwa miesiące schudłem dziesięć kg nie dlatego że sobie folgowałem, a dlatego że pilnowałem się, miałem oko na żarłoczność która czasami we mnie wzbiera jak fala powodziowa; nie do zatrzymania, nie przy tym, pożal się Boże, rządzie fachowców zrodzonych z dupy.

Odchudzałem się mądrze, nie głodziłem. Zastosowałem dietę rozłączną, dzieki której osiągnąłem sukces bez żadnego głodzenia się, zachowując jednakże pewne zasady; jak ziemniaki (rzadkość) to z warzywami, jak mięso (wielka rzadkość w moim menu) to z warzywami. Picie pół godziny przed posiłkiem, i minimum godzinę po. Zrezygnowałem całkowicie z chleba (do tej pory ani okruszka) i wyznam Państwu że pierwsze kilka dni czułem się psychicznie rozbity. Bo jakże to tak bez chleba zjeść parówki? a jak zjeść kanapkę? te zdezorientowanie trwało jednakże tylko kilka dni, później minęło. Nie czuję żadnej chęci na chleb, nie jest mi potrzebny do życia. Pierwszy okres diety to zero ziemniaków, później już troszkę ich skubnąłem. Obiadowo jadłem do syta kaszę gryczaną z surówkami.

Wstydziłem się

Wcześniej bałem się iść na basen, wstydziłem. Sto i jeden kilogramów, cienkie rączki, wystające jak anteny stożkowate sutki, olbrzymi brzuch. Wciąganie go nic nie dawało, ćwiczyłem przed lustrem i mimo bycia na czczo, kałdun obficie wylewał się zza paska. Teraz jak go wciągnę, to oczywiście wystaje, ale sterczy elegancko, nobliwie, godnie. Jestem gotowy pokazać światu swoją nadwagę, najchętniej o szóstej rano na basenie gdy nikogo nie będzie.

Jak żyje Mistrz? nietypowo. Wstaję o piątej rano, wypijam sok z dwóch cytryn. Biorę do ust łyżkę stołową oleju słonecznikowego, i cmokam filozoficznie pół godziny (oczyszczanie organizmu, bardzo skuteczne) a w tym czasie robię co trzeba, i mam tu na myśli coś troszeczkę dekadenckiego i wstydliwego. Czasem zjem owsiankę, czasem nie; i na basen, pół godziny, do czterdziestu minut. Później odpoczywam w domu, poleżę, posiedzę przed kompem, i na siłownię. Poniedziałek, wtorek, piątek. W weekend odpoczywam, czyli tylko brzuch i spacery, i nie ma lipy. Nóg ze względu na strzelające jak z pepeszy kolana, nie ćwiczę; tylko spacery i czasem wchodzenie po schodach.

To co ważne. Doprowadzenie ciała na lato do porządnego stanu, nie jest moim głównym celem. Wiem też że nie da mi szczęścia i nie będę dążył do tego celu „po trupach”. Ciało ma być zdrowe, silne, estetycznie wyglądać, to wszystko. Ludzie robią poważny błąd, wyobrażając sobie że ich cel ma nadmierną wartość, co skłania ich do wierzenia że po osiągnieciu celu będą szczęśliwi. Nie będą. Po prostu osiągną jeden cel, i jak filip z konopii wyskoczy następny cel.

Dlaczego się odchudzam? najważniejszy powod to zdrowie; poszły kolana, mniejsza waga na pewno je odciąży. Na pewno ważny jest też mój wizerunek, lubię zadbać o siebie, a człowiek otyły jest często wstrętny z wyglądu. Tak moi drodzy Państwo, jest obrzydliwy, takiego właśnie słowa chciałem użyć. Człowiek ma pewien kanon piękna, i jest nim harmonia, symetria. Proszę spojrzeć na kota, czy nie zachwyca Państwa ta harmonia ruchów? otyłość to choroba i nienaturalność; jako coach muszę dawać przykład, zwłaszcza że w przeszłości pisałem artykuły o nadwadze, ostre i bezkompromisowe, bo tu nie ma miejsca na kompromisy. W sprawach zdrowia, nie można uprawiać sofistyki bo grawitacja jest prosta jak drut; ważysz więcej, więc więcej się obciążasz. Uważam więc że moim moralnym i zasranym obowiązkiem, skoro krytykuję nadwagę, jest być zadbanym i szczupłym. Inaczej jestem hipokrytą, skoro piszę że można schudnąć a sam jestem grubasem. Koniec, kropka.

   Pieprzyć geny i tarczycę

Poza tym uważam, że fajnie jest być zadbanym facetem. Zdrowe, białe zęby, gładka skóra, jakiś tam mięsień tu i ówdzie, na Boga! to powinna być normalność. Przecież to jest estetyka, harmonia, piękno. Uważam także, że męzczyzna który krytykuje kobiety za wygląd, wypadałoby żeby coś sobą reprezentował; a tu jak ostatnio napisał w komciu kolega Zeman, supermęscy macho z wąsami, czarnymi zębami, brzuchami do ziemi, i każda która nie jest modelką to kurwa i szmata. A kobieta też ma prawo utyć, zaniedbać się, takie jest życie. I ja chętnie pomogę dobrą radą, a także pokazując swoje zdjęcia, dokumentujące moje chudnięcie; zobacz, osiągnąłem sukces, więc i Ty też możesz. Trzeba być tolerancyjnym, delikatnym, przecież ja sam, orędownik nauk duchowych, wyglądałem jak świnia co jest tylko i wyłącznie moją winą. Żadnych genów, tarczycy, zero litości mam dla siebie. Jadłem za dużo, za mało się ruszałem. Ot i tyle.

Jestem z siebie szatańsko wręcz zadowolony. Poświęciłem zimę, czyli czas kiedy człowiek się nie wstydzi ciała (bo szczelnie zakryte) na zrobienie czegoś ze sobą. Zaparłem się, i już w tym momencie mogę śmiało powiedzieć, że odniosłem sukces; mimo kilku wpadek i więcej niż kilku błędów. Cieszę się z błędów, takie mam nastawienie, błędy mnie tylko wzmacniają, jestem dzięki nim madrzejszy i cwańszy, a wiedza w moim fachu, to pieniądz. Udało się, tyle miesięcy wyciskałem z siebie siódme poty, zero litości i miłosierdzia dla mojego ciała. Albo coś robić porządnie na maksa, albo trzeba dać sobie spokój. Facet ma być zdecydowany, uparty i konsekwentny. Wszystko co uzyskałem dzięki temu sukcesowi, przeleję w Państwa sukces. Będę pisał, zachęcał, motywował; wiem jak, stoi za mną doświadczenie, i osiągnięcia. Nie oszukujmy się, w mojej sytuacji (choroba, brak pracy, niemożność wychodzenia z domu) schudnąć 13, 14kg to jest sukces. Tego co dokonałem, nie zawdzięczam Bogu, tylko sobie. Śmieszy mnie dziękowanie Bogu, czyli swojej na jego temat fantazji; co ma Bóg do tego? mało jesz, chudniesz, więcej jesz, tyjesz. Gdybym schudł nagle, bez pracy którą w to włożyłem, byłoby za co dziękować. Ale gdyby Bóg dał mi to do ręki, to nigdy bym tego nie uszanował. Nigdy nie szanujesz tego co jest za darmoszkę. A tak, będę chuchał, dbal, i jeśli kiedyś znowu utyję, to będę wiedział jak schudnąć w miarę bezboleśnie, i będę miał wiarę że to możliwe. Być może Bóg dał mi motywację. Bóg albo wstyd przed laskojadami, których w te lato nie zamierzam unikać, wręcz przeciwnie.

Moje marzenie

Moje marzenie? 80kg w ciuchu. Z radości nawpieprzam się pizzy, zamknę tę sprawę i zapomnę o niej, przede mną jeszcze wiele szczytów do zdobycia. Przy okazji, bardzo serdecznie dziękuję wszystkim za wpisy na forum www.ecoego.eu i zachęcam do pisania na forum, udzielania się. Jest tyle ciekawych rzeczy, którymi można podzielić się z ludźmi, nieprawdaż? mam też pytanie, prośbę; jak Państwo zapewne pamiętacie, chcę nagrać podstawowy eksternistyczny kurs doskonalenia duchowego. Kilka części, pogadanki o duchowości, po prostu przyśpieszony kurs mądrości. I nijak nie mogę się za niego zabrać, więc wpadł mi dziś na siłowni pomysł, nagrania będą w formie rozmów z dziewczynami. Najpierw obgadamy sobie plan rozmowy, przemiła czytelniczka będzie nawiązywać do tematu rozmowy, a ja nawijać. Każde nagranie z inną czytelniczką, jeśli jakaś pomoże mi w tym przecież zbożnym dziele. Będzie napięcie erotyczne, miły głos, humor, krótko mówiąc wzrośnie atrakcyjność przekazu. A jak pomysł wypali, poprosi się Dance czyli Piotrka żeby wstawił ładną muzę, i będzie jak to mawia Pani Basia; git majonez.

 
Dziś sobie z nudów skrobnąłem opowiadanko. Wklejam je Państwu do lektury. Wiadomo, Stefanem Kingiem nie jestem, ale niby dlaczego mam sobie czasem nie skrobnąć czegoś mocniejszego? bycie od dzieciństwa fanem horrorów zobowiązuje.

„Czytelnik”

 
To znowu był ten sen, ten sam od lat. Jej piękne, gęste blond włosy falowały jakby od wiatru którego nie było, a skromna sukienka opinała wspaniałe ciało, z którym tak wiele razy osiągał komunię zmysłów; któremu oddał serce. Zbliżała się idąc w gęstej mgle, i nie mógl zobaczyć jej twarzy, postrzegał tylko ogólny zarys i głębię piękna, raju utraconego za którym tęsknił każdym swoim snem, każdym marzeniem.

Marek siedział w łóżku, oblany zimnym potem, ciężko dysząc. Zaciskał z całej siły spoconymi dłońmi czarną, satynową pościel. Mrok który spowijał pokój, był rozjaśniany przez pełgające pomarańczowym płomieniem, sodowe lampy na zewnątrz willi. Widok nowego BMW ustawionego na tle pięknego ogrodu, którego utrzymywaniem zajmowało się na stałe kilku pracowników, nie sprawiał mu żadnej radości; on nawet tego nie widział, pogrążony w oparach powoli rozmywającego się na wietrze jawy snu, spoglądając w świat swoich uczuć zagubienia, dezorientacji, i pełnego żałosnej tęsknoty stuporu.
Pustka, cisza przyobleczona w strój hałasu. Gadające głowy; celebryci, politycy, aktorzy, biznesmeni i znani muzycy. Między nimi kręciły się przepiękne dziewczyny chcące zostać aktorkami, marzące o wyrwaniu się ze swojej wiochy; waginy z funkcją człowieka dla tych, którzy nic nie kosztującymi obietnicami kupowali sobie ich fałszywe krzyki rozkoszy; którzy pustymi słowami kupowali sobie zaciśnięte na ich tłustych ciałach, zgrabne i szczupłe nogi młodych marzycielek. Przystojni faceci szukajacy blasku sławy, mający bardziej rozepchany odbyt przez ohydnych starych satyrów, niż mój portfel banknotami i kartami kredytowymi. Za zasłoną uśmiechów, pytań o zdrowie i żartów, przewijała się pustka, tylko tak to odczuwałem. Uśmiechnięte maski zadające mi pytania, moja uśmiechnięta maska – twarz, która także zadaje pytania, uśmiecha się i odpowiada. Uśmiech, zawsze uśmiech, sztuczne białe zęby. Z czasem mięśnie tak się przyzwyczajają do wysiłku, że jego utrzymanie już nic nie kosztuje. Nierealność i mglistość kolejnego przyjęcia, uśmiechy, gratulacje i pełne podziwu spojrzenia, chcące zobaczyć tego słynnego pisarza, który od kilku lat okupuje pierwszą dziesiątkę bestsellerów. Pustka pięknych modelek, aktorek i innych pustych pudeł, które chcą mnie zaciągnąć do łóżka. Nigdy nie korzystam, nie mogę kłamać; żyję duchową czystością.

Pustka i bezwzględność tego świata przerażała mnie, a pojawiająca się zawsze w snach nadludzka miłość oszukiwała moje zmysły. Dopóki byłem biedny i nic nie znaczący, marzenia miały jakiś sens, życie płynęło ściśle określonymi ścieżkami. Gdy osiągnąłem sukces, stałem się bajecznie bogaty, a z czasem pojawiło się znudzenie. Dziwki, koks, jachty, sławni ludzie; to wszystko zaczęło mnie najpierw nudzić, później przerażać. Niesprawiedliwość świata który opisywałem, napełniała mnie każdego dnia wielkim bólem. Zawsze tak było, od zawsze było tak samo. Ci na szczycie i cała reszta niewolników, którzy z wielkim trudem musieli żyć. Okradani i oszukiwani z każdej strony, otumanieni propagandą. Wilki i owce, od zawsze to samo, ból w uśmiechu, kłamstwo w prawdzie. Kochałem ludzi pisząc, byłem ich obrońcą; pisząc uwalniałem od kłamstw, wybawiałem od fałszu i zdzierając jego zasłonę. Chciałem by moja więź z czytelnikami przeistoczyła się na wyższy poziom, nabrała bardziej intymnego i osobistego charakteru. Zapragnąłem połączyć się z moimi czytelnikami i uczniami, w świętej komunii prawdy i braterstwa,byśmy doznali jedności duchowej.

To było to, zawsze tego pragnąłem, zawsze tego pożądałem. To moja ścieżka, moje spełnienie. Zabijam ludzi, i czynię to z wielką rozkoszą. Tym co czynię składam ofiarę i hołd ludzkości; spłacam dług krwi swoim czytelnikom. Najwyższa pora by na wilki zapolował ktoś znacznie od nich silniejszy, i po stokroć bardziej przerażający.

To moja tajemnica, a każdy kto ją pozna nie ma jej komu powtórzyć; nawet nie miałby czym powtórzyć, gdyby żył. Od lat jestem telepatą. Dzieki temu moja przewaga jest nienaturalna, druzgocąca, jestem niepokonany. Często stojąc w oknie jednego z moich apartamentów, patrzę z pogardą na kolorową łunę miasta skąpaną w mroku nocy, przeczesując zaułki ludzkiej podłości, skryte za maską sztucznego uśmiechu. Na ofiary morderstw wybieram zawsze osoby złe, krzywdzące innych; znam ich myśli, widzę kolor ich aury. Wybieram drapieżniki polujące w stadzie owiec, i nawracam je na ścieżkę dobra, poprzez ból. Ból w pewnym momencie staje się tak intensywny, i tak przerasta możliwości ludzkiego umysłu, że ten pozbywa się wszelkich myśli i doznaje oświecenia, stapia w świętej komunii z jednością wychodząc poza wszelkie granice i podziały. Gdy na twarzach, a najczęściej ich resztkach, pojawia się błogość i uśmiech, dostępuję Boskiej satysfakcji, iluminacji; młotkiem uwalniam szczęśliwą duszę która za życia poznała smak prawdy, z okowów gasnącego powoli ciała.

To ciężka praca, gdy przywiązany do stołu sekcyjnego zły człowiek wyje z bólu; na przemian grozi, prosi, i wreszcie załamuje się i szlocha. Przyjmuję z szacunkiem te etapy obrony miotającego się w człowieku zła. Nigdy nie zaklejam ust opętanemu złem; wszystko co się z nich wydobywa, jest wspaniałą operą która wprawia mnie w podniosły, cudowny nastrój. Nigdy nie zakładam maski na twarz, chociaż zapachy wydobywające się z opętanego nie są bynajmniej francuskimi perfumami. Ten zapach jest dla mnie jak ambrozja, bo oznacza zbliżające się wyzwolenie zainfekowanej złem duszy. Młotek, dłuta, piły i skalpele; niejedna sala chirurgiczna nie ma sprzętu którym dysponuję. Po pracy, gdy zmywam resztki kału, krwi i rozchlapanych wszędzie organów szlaufem, przez moje zmęczenie przebija się duma, satysfakcja i szczęście. Spoglądam ku górze, archetypicznemu Olimpowi, oczekując oklasków Bogów których wiem że nigdy nie usłyszę. Wrzucając resztki znanego z agresji i skąpstwa biznesmena do kadzi z kwasem, modliłem się za jego duszę, i wybaczałem mu w sercu wszystko zło które popełnił. Możesz odejść, ofiara została spełniona; wyszeptałem z szacunkiem mając łzy w oczach, wrzucając kość udową z resztkami mięsa do kadzi, starając się zapomnieć jego kwiczenie gdy powoli, z miłością, kastrowałem go tępą brzytwą. Ból i upokorzenie pracowników którym nie zapłacił, to wielki karmiczny dług. Gdy przyjdzie ta chwila gdy umrę, stanę przed Bogiem i zaświadczę; ten oto człowiek odpokutował w moim konfesjonale. Przyjąłem jego spowiedź i wyznaczyłem pokutę. Po czym oboje przytulimy się, i w wielkiej miłości istnieć będziemy na wieki.

Kolejne spotkanie, kolejne uśmiechy, kolejne puste odgłosy i moja maska uśmiechu. Składam autografy, fotografuję się z ludźmi, przytulam do tych którzy tego potrzebują, udzielam rad słabym, gratuluję mocnym. Czytam ich myśli, poznaję pragnienia, ich ból i cierpienie. Gdy przyjdzie noc, kilka złych osób które sprawiły ból moim czytelnikom, przeżyje najwspanialsze chwile w swoim istnieniu, chociaż z początku zdawać się będę bardzo przykre. Ale wszystko przemija, noc ustępuje pola blaskowi słońca, a radość wypełnia martwe serce. Dziś w nocy będę pracował moim ulubionym młotkiem, i ta myśl sprawiła że poczułem wzruszenie, i dumę z siebie. Nic nie daje takiego głębokiego zadowolenia, jak ciężka praca w której odnosi się sukcesy, praca na rzecz ludzkości.

Błogosławię ludzkość, kocham ludzi. Tych dobrych czułą, opiekuńczą i wyrozumiałą miłością, a synów marnotrawnych miłością surową, stanowczą i zdecydowaną. Jestem Czytelnikiem. Czytam księgę życia, którą piszecie każdym swym oddechem, każdą sekundą istnienia. A może dziś przeczytam Ciebie? czy jesteś gotowy na spotkanie ze Szczęściem Ostatecznym? może dziś w nocy przyjdę po Ciebie by dać Ci najwspanialszy Dar?